Senegal sans egal

Dzien 14
Rano ruszamy z Nouakchott do granicy w Rosso. Jedziemy, standardowo, w siodemke w piecioosobowym aucie. Musze zaznaczyc, ze to nie mercedes. Tu prawie wszystkie auta to mercedesy. Dosyc nowe - maximum 30 letnie. No i wlasnie moze dlatego, ze to nie mercedes przed Rosso lapiemy gume. Nie jest zle. Kierowca z innymi pasazerami podnosza auto stawiaja na jakis kamieniach i kolo zmienione. Pedzimy dalej... ale nie za daleko. Zaraz granica. A tu juz na nas czeka orszak powitalny, dziesiatki naganiaczy urzednikow, przewodnikow i doradcow. W koncu dostajemy upragniona pieczatke wyjazdowa z Mauretanii 15 minut przed dwunasta, kiedy to celnicy zamykaja przejscie graniczne na 3 godziny. Musza odpoczac, maja przeciez tyle pracy :-)
Rzeka Senegal na pirodze. Koles obslugujacy ten transport wkurzyl mnie niezle. Doplynal do polowy rzeki i powiedzial, ze jak nie zaplacimy jeszcze dodatkowej kasy to bedzie stal na srodku rzeki. No i zaczely sie slowne przepychanki. W koncu musielismy lekko skapitulowac, bo wlasciwie mielismy male szanse na powodzenie naszego ruchu oporu.
Po stronie senegalskiej juz wiekszy spokoj. Po dwoch godzinach czekania wyjezdzamy do Saint Luis.

Dzien 15
Faktycznie Saint Luis jest ladne. Szczegolnie gdy sie jedzie z Mauretanii wlasnie tu, na poludnie. Nie ma tyle piasku, jest zielono, bardziej wesolo i ... i jest piwo!
Po poludniu wszystko zamkniete. Dlaczego? A no dlatego, ze jest wlasnie mecz pilki noznej Senegalu w Pucharze Narodow Afryki. To duze wydarzenie tutaj. No ale Senegal przegral i trzeba bylo pootwierac sklepy ze smutnymi minami. Senegalczycy kochaja futbol.